Անժելիկա Դաջունցը Վերիշեն գյուղում 2018 թվ․ հացատուն է բացել ու այն կոչել «Լոբի»(LOBY), ոչ միայն այն պատճառով, որ Գորիսի լոբին հայտնի է, այլ իր կարծիքով անունը հնչեղ է, հիշվող ոչ միայն տեղացիների, այլև օտարերկրացիների համար, ովքեր հաճախ են հյուրընկալվում այստեղ։
Հացատան գաղափարի «սեփականատերը» աղջիկն է՝ Աշխենը, ով չնայած ծնողների մտավախությանը իրենց մեկդարյա պատմություն ունեցող մեկհարկանի փոքրիկ տունը վերապրոֆիլավորել է։

Ընդամենը երկու հազար բնակիչ ունեցող փոքրիկ գյուղը, որը 44-օրյա պատերազմից հետո սահմանամերձի կարգավիճակ ստացավ, շատերի համար սիրելի վայր դարձավ։ Այստեղ եկող հյուրերը, մասնավորապես օտարերկրացիները, բացի համեղ, ավանդական ճաշատեսակներ համտեսելուց, լսում են նաև Վերիշենի, մասնավորապես, հացատան դիմաց գտվող 4-5 դդ կառուցված Սբ․ Հռիփսիմե եկեղեցու պատմությունը։

«Ընթրիք ընտանիքում»․ այս գաղափարի շուրջ ձևավորվեց հացատան ամբողջ գաղափարախոսությունն ու գործելաոճը։ Հացատան հիմնական այցելուները զբոսաշրջիկների խմբերն են, որոնց հետ հաղորդակցությունն ապահովում է Աշխենը, իսկ հացատան ճաշացանկում տեղ գտած ուտելիքները մայրիկի ձեռքերով են պատրաստվում։

Տանտիրուհին մասնագիտությամբ ռուսաց լեզվի ուսուցչուհի է, աշխատում է Ակներ գյուղի միջնակարգ դպրոցում, իսկ խոհարարությունը պարզապես ամենօրյա աշխատանքն է, որը, ինչպես ինքն է ասում, կարծես թե լավ է ստացվում։ Դրա մասին են վկայում սեղանին միշտ իր պատվավոր տեղը գրաված կարծիքների գիրքը, որտեղ հյուրերը կիսվում են իրենց տպավորություններով։ Ասում է, որ ժամանակ առ ժամանակ թերթում է, վերհիշում, որը ավելի կատարելագործվելու էներգիա է փոխանցում։
Տիկին Անժելիկան հիշում է, որ Մարիա անունով ուկրաինահայ ցանկություն էր հայտնել գալ ու որոշ ժամանակ կամավորություն աներ․ առաջարկը սիրով ընդունվել է, որի արդյունքում աղջնակը օգոստոս ամսվա երկու շաբաթը անց է կացրել Վերիշենում․ դա այն շրջանն է, երբ չորացած լոբին հավաքում են այգիներից։

Համատեղել ստացվում է, քանի որ հյուրերը նախապես են տեղյակ պահում։ Ասում է, որ չի պատկերացնում որևէ մեկի ներկայությունն իր խոհանոցում, եթե ինքն այնտեղ չէ։ Լինում է, որ մեծ խմբերի դեպքում ընկերուհին է ձեռք մեկնում, բայց միայն օգնություն և ոչ թե ինքնուրույն նախաձեռնություն։ «Նախապես ոչինչ չի պատրաստվում․ ամեն ինչ ժամերի ընթացքում և թարմ․ դրա համար չեն կարող առանց նախապես տեղյակ պահելու գան հացատուն։ Սա ռեստորան չի, որ գան ու տեղում պատվիրեն»,- նշում է Անժելիկան։

Լոբով ապուր, հումուս, չոր և կանաչ լոբով աղցաններ, տապակած լոբի, լոբու տերևով տոլմա և մի շարք այլ ավանդական ճաշատեսակներ են ներառված ճաշացանկում։ Յուրաքանչյուր սեղանին միշտ լինում է ինչ-որ մի ուտելիք լոբով պատրաստված․ վերջում Վերիշենի սարերից հավաքած խոտաբույսերով թեյն ու ուսուցչուհու պատրաստած գաթան կամ փախլավան անվճար հյուրասիրություն է։ Ճաշացանկը կապված սեզոնի հետ փոփոխվում է։

Չնայած պատերազմից հետո ստեղծված իրավիճակին, տիկին Անժելիկայի խոսքով՝ հացատան հետ կապված պլանները ոչ մի կերպ չեն փոխվել։ Շարունակել են բարելավել ու նոր ներդրումներ անել հենց պատերազմից հետո։ Վերանորոգվել է խոհանոցը, որի շնորհիվ սկսել են կազմակերպել վարպետաց դասեր։ Հյուրերն իրենք են պատրաստել որևէ ճաշատեսակ, օրինակ, տոլմա։ Տարածաշրջանում ճաշատեսակներից Վերիշենի տոլման տարբերվում է․ այս տարի նվազագույնը 10 անգամ լոբու տերևով տոլմայի պատրաստման վարպետաց դաս է կազմակերպվել օտարերկրացիների համար։

«Պատերազմից հետո ոչինչ չենք փոխել մեր պլաններում․ մենք ոչ մի ուրիշ տեղ գնալու իրավունք չունենք։ Սա մեր տեղն ա, սա մեր տունն ա․ ինչ որ կա, պիտի շարունակենք շենացնել․ կարծում եմ, յուրաքանչյուրը պիտի այդպես մտածի ու իր ներդրումն ունենա․ ես լավատես եմ ու գալիք եկող լավ օրերին հավատում եմ»,- վստահեցնում է տիկին Դաջունցը։
Սև լճի (որտեղից իրենց գյուղը բավական մոտ է) տարածքի հարևանությամբ գտնվող գյուղում կյանքի առաջնահերթությունները փոխվել են, բայց Անժելայի կարծիքով ձեռքերը ծալած նստելն ամենամեծ դավաճանությունն է մեր երկրին։