Իր տեսքով ոչինչ չհուշող այս «գլանները» պատրաստելու համար օգտագործվում է ծղոտ, ճյուղեր, փայտի կտորներ ու թափոն, որոնք մանրացվում, չորացվում և հատուկ սարքավորումերով այս տեսքն են ստանում։

Ծղոտը՝ գնում, ճյուղերը՝ անտառներից, թափոններն էլ հանրային վայրերից են հավաքվում։ Ու բացի հումք ձեռք բերելուց, նաև շրջակա միջավայրի մաքրությամբ են զբաղվում։ Անհրաժեշտ սարքավորումները պատրաստել են երեքով։ Իհարկե, նույն սարքավորումների գործարանային տարբերակներն էլ կան, բայց իրենց պատրաստածը պակաս ծախսատար է և օգտագործման առումով մատչելի է։

«Այն, ինչ մենք անում ենք, նորություն է, սովորական մեխանիզմներից հեռու է ու դեռևս ընկալելի չէ։ Մարդիկ մտածում են՝ դե փայտ կա, կվառենք, ի՞նչ կարիք կա նոր բաներ փորձարկելու։ Բայց արդեն իսկ այս տարի տան ջեռուցումը լուրջ խնդիր է լինելու։ Վառելանյութի արտադրությամբ շատ փոքր շահույթ ունենք, գնորդ չկա»,- ասում է Շահեն Զեյթունցյանը։ 

Համապատասխան վառարանով օրական մոտ 7 կգ վառելով հնարավոր է 150 քառ մ միջինից բարձր ջերմաստիճան ապահովել, տաքացնել։ Այսինքն, ամսական ծախսում ես 35-40հազար դրամ, մինչդեռ գազով կամ վառելափայտով անհրաժեշտ է օգտագործել դրա կրկնակին։

«Պատերազմից հետո, երբ անասուններին կերակրելու համար խոտը չի հերիքել, գյուղացիները եկել տարել են անասնակերից։ Նույնիսկ անվճար ենք տվել, որ տանեն, փորձեն․ տարբերությունը նկատելի է, հետաքրքրվածություն կար, բայց՝ ոչ շատ։ Մարդիկ գումար չունեն, դա էլ է խնդիր։ Նրանք անասնակեր տարել են, որ մինչև գարուն կարողանան պահեն անասունների ու էլի տանեն արոտավայրեր»,-ասում է Վարդանը։
Երիտասարդի խոսքով՝ պատերազմից հետո մարդիկ սկսել են ավելի շատ ճագարաբուծությամբ զբաղվել․ մի մասը սիրողական, մյուս մասը՝ որպես եկամուտի աղբյուր։