Արևիկը ծնունդով Սյունիքի մարզի Կոռնիձոր գյուղից է։ Համալսարանն ավարտելուց հետո նշանակվել էր գյուղի ակումբավար, իսկ 2005 թվականից տեղափոխվել է ԼՂ-ի Քաշաթաղի շրջանի Սուս գյուղ, որտեղ էլի շարունակել է ակումբավարի գործը։

Հին իրեր հավաքագրելու սերը վաղուց է. երբ մայրը նրան նվիրել էր իրեն ժառանգություն հասած ընտանեկան կշեռքը, հետո նաև տարբեր ժամանակների մետաղադրամներ, այգում գտած հայկական զարդանախշերով ափսե և այլն։ Աշխատանքի բերումով շատ էր այցելում գյուղից գյուղ և զուգահեռ հին իրեր տեսնելով՝ «գայթակղությանը չէր դիմանում» ու կամ գնում էր, կամ, ինչպես ինքն է ասում, «խաթրը շահելով» վերցնում ինչ-որ բանի դիմաց։ Իր այդ նախաձեռնությանն աջակցում էր նաև ամուսինը, իսկ վերջին շրջանում արդեն բոլորը։

Երբեմն նույնիսկ մի որևէ տեղից իր բերելը արարողակարգ էր․ եղել են դեպքեր, որ նույն գյուղ երկրորդ անգամ են գնացել ինչ-որ իր բերելու համար, բայց այս իրերի հավաքագրումը մեծ թափ հավաքեց 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո, երբ շատ մարդիկ պարզապես լքել են իրենց տները, հաստատությունները՝ թողնելով ընտանեկան ալբոմները, հին կահ կարասի, սպասք, գրքեր և մի շարք այլ իրեր։

«Ամեն մի իր իր պատմությունը ունի․ իրեր կան, որ դարից ավելի կյանք ունեն, իրեր էլ կան, որ այստեղ են, որպեսզի չհայտվնվեն թշնամու ձեռքին։ Մարդիկ ծիծաղում էին, թե բա մարդիկ ինչ են վերցնում, դու ինչի վրա ես․ բայց ես հավատում էի, որ կարևոր գործ եմ անում թշնամու ոտքերի տակ մեր հարստությունը չթողնելով»,- նշում է Արևիկը։

Իրերի հավաքագրումը տարբեր շրջանում տարբեր նպատակներ է ենթադրել․ սկզբում հավաքում էր, որովհետև կարիք կա մեր մշակութային արժեքները պահպանելու, սերնդից սերունդ փոխանցելու, իսկ պատերազմից հետո նպատակները փոխվեցին․ շատ իրեր բերվել են, որ թշնամին դրանք չներկայացնի իր մշակույթի մի մասը, մարդկանց նկարները ծաղրի առարկա չդարձնի, գրքերն այրի։

«Էս իրերը հավաքելիս մտքումս էր, որ մի թատրոն կձևավորվի, մարդիկ հին իրերի կարիք կունենան, ես կփոխանցեմ նրանց, ինչ որ մեծ ցուցադրություն կկազմակերպվի, կտանեմ, բոլորին ցույց կտամ մեր մշակույթը։ Ով կպատկերացներ, որ խաղաղ պայմաններում քո երազանքը կփշվի, երկիրդ կդառնա գաղթական, ու դու ստիպված ես էդ ամբողջ բեռը վերցնել քո ուսերին»,- հուզմունքով պատմում է Արևիկը։

2020 թվականից հետո նա իր հավաքածուն տեղափոխել է Հայաստանի տարբեր շրջաններ․ Խնձորեսկ, Մալիշկա, Վեդի, Արզնի, վերջնական հաստատվել Մալիշկայում։ «Թեկուզ էլի տեղափոխվի, բայց գիտեմ, որ հայոց հողում ա մնալու»,- ասում է Արևիկը։

Կոնկրետ այս նկարը գտել եմ դրսում՝ աթոռին դրված․ նայել եմ, ասել եմ ՝մեր էրեխեքն են, մեր հերոսն է ու նման նկարները չեմ կարող անտեսել,- լուսանկարների ալբոմները թերթելիս պատմում է նա։

Ալբոմներն այս տարի է կազմել, ձմռանը, Մալիշկայում։ Բերված նկարներն առանձնացրել է ըստ ուղղվածության և ստեղծել հաստափոր արխիվ։ Շատերին չգիտի, բայց վստահ է, որ մի օր կհայտնվեն ու «կգան իրենց նկարի ետևից»։

- Մի ամբողջ կյանք ենք թողել Արցախում։ Տան գույքի մասին չեմ էլ հիշում, բայց տուն ենք թողել, սեր ու ընկերություն։։ Արցախի կարոտը էս նկարներով եմ առնում․ թերթում, պատմությունները հիշում, վերապրում ու նորից փակում։

Հայաստանի բնակչության թվով ժամանակին 3-րդ տեղը զբաղեցնող Մալիշկայում շատ անելիք չկա երիտասարդության համար, իսկ գյուղացիները պատմում են, որ ժամանակին այն բավական աշխույժ էր։

Արևիկ Միրզոյանը մտածում է իր գործը գյուղում շարունակի, եթե համապատասխան տարածք հատկացնեն ։ Հիշում է, որ երբ Կոռնիձորի մշակույթի տանն էր աշխատում, նույնիսկ երիտասարդների ժամադրության վայրը կազմակերպվող «վեչերներն» էին լինում։

Վստահ եմ՝ թեկուզ ժամանակային փոփոխության, երիտասարդները շատ կհավանեն էդ ձևաչափը։ Համերգներ, հարցազրույցներ, մեծարման երեկոներ, ու նման տարբեր բան էինք կազմակերպում։ Ինչ որ արել ենք նախկինում, էսօր էլ կուզեմ մեր երիտասարդության հետ միասին կազմակերպել նոր մոտեցումներով։